Met een natuurlijke manier van leven kun je vandaag al beginnen. Maar hoe dan? Deze week gaat het over schoonheid.
Mijn eerste bewuste ervaring van schoonheid had ik als kind. Ik werd midden in de nacht wakker, buiten slapend in een zelf gefabriceerd tentje van dekens over twee stoelen gedrapeerd. Mijn hoofd was buiten de dekens en nog half slapend keek ik recht naar de maan en sterren. Het maakte diepe indruk op mij. Maar ook later kon ik de schoonheid van het zilveren blad en het gele bloempje van zilverschoon waarderen. Of zittend en starend aan de waterkant, de libellen die over het water scheerden met grote verwondering aanschouwen.
Die diepe beleving en verwondering van schoonheid doet je anders kijken naar alles wat groeit en bloeit.
Zo begreep ik nooit waarom kinderen takken van bomen konden rukken. Naar mijn idee zo gevoelloos. Waar ben je mee bezig dacht ik dan vaak op zo’n moment.
Het is wel die beleving en verwondering die respect geeft voor het leven. Naast dat veel mensen kunnen genieten van vogels en bloemen, wordt er vaak toch nog maar oppervlakkig gekeken. Als je naar een bloem kijkt, zie je welke mooie vormen en tekeningen in de bloem zitten, nog los van de mooie diepe kleuren. Het is een prachtig kunstwerkje. En als je bijvoorbeeld de poten van een kip bestudeerd, zie je ook welke prachtige figuren daarin zitten. Of de kop van een kip, dat is een kunstwerkje op zich. Als je een tomaat doorsnijdt, zie je de zaden in een mooie vorm gerangschikt. Er is een bepaalde symmetrie aanwezig. Wederom een kunstwerkje.
Ook aan kevertjes en insecten valt heel veel te bekijken en te beleven. In plaats van te roepen: ach, bah!! Kun je er ook aandachtig naar kijken en je verwonderen over de prachtige creatie.
Er kwam eens een schoolklas bij ’t Natuurlijk Huus. De kinderen mochten op avontuur in de natuur. Bladeren en bessen zoeken voor de thee, aardappels rooien en op zoek gaan naar kevertjes. Een jongetje vond een dode kikker en bracht die vol bewondering naar de juf. De juf reageerde met: “get, wat vies”. Leg hem maar ergens in de struikjes. Wat een gemiste kans dacht ik. Een dode kikker kun je bij uitstek goed observeren. Daarnaast krijg je ook een beleving over het verschil tussen leven en dood. Op een heel speelse manier kun je naar aanleiding van zo’n kleine gebeurtenis heel veel leren over de natuur.
Over verwondering, schoonheid en respect… het zijn de ingrediënten waardoor je de natuur geen geweld aan wilt doen. En daar begint een natuurlijke manier van leven dat duurzaam is. Je werkt samen met de natuur in de tuin. Je gebruikt alleen natuurlijke middelen en geen gif of bestrijdingsmiddelen, je koopt voedsel dat op een natuurlijke manier is geteeld, met respect voor de bodem, planten en dieren. Je gebruikt natuurlijke/ecologische schoonmaakmiddelen en investeert in je gezondheid om ziekte zo veel mogelijk te voorkomen. En bij ziekte ga je eerst op zoek naar natuurlijke huis- en tuinmiddeltjes en zo nodig vul je dat aan met versterkende middelen, het liefst natuurlijk.
Met respect, verwondering en de beleving van schoonheid gaat natuurlijk en duurzaam leven eigenlijk van zelf. Je voelt dat je bepaalde keuzes niet wilt maken omdat het tegen het leven is. Hoe meer leven, hoe meer vreugd is misschien wel een heel toepasselijk spreekwoord in deze context.
Voeg reactie toe